‘You need to go for a body check’, zegt personeelszaken tegen ons op een van de eerste dagen nadat we zijn aangekomen in Guangzhou.

Eerst begrijp ik het niet. Een ‘body check’? Worden we gefouilleerd? Waar zou dat voor nodig zijn? Dan blijkt dat ze een medische keuring bedoelen, met alles erop en eraan: bloedafname, scans, röntgen, ECG’s. We zijn verbaasd want een uitgebreid medische onderzoek hebben we al in het Havenziekenhuis in Rotterdam gehad. Het rapport dat we goedgekeurd zijn, is zelfs in het Chinees opgesteld, daarna gestempeld en van een foto voorzien, en opgestuurd voor de aanvraag van onze woon- en werkvergunning.Toch blijkt dat niet genoeg, de hele medische molen wordt nog eens overgedaan, maar dan in China.

Mr. Lam komt ons vroeg halen, dan zijn we er nog voor de grote drukte. Als we aankomen bij de Guangzhou International Travel Clinic zit de wachtkamer vol met collega aliens. Jerry van PZ heeft onze papieren en belt dat ze vast zit in het verkeer.

‘Vraag maar of jullie alvast kunnen beginnen’, zegt ze. Maar dat had ze beter moeten weten. In China gebeurt niets alvast zonder de juiste papieren.

Als ze even later hijgend binnen komt rennen, mogen we wel. We betalen een bedrag voor het onderzoek en steken over naar de andere kant van de weg.

Met een checklist in de hand worden we in een flink tempo langs wel acht kamertjes gevoerd. Na ieder onderzoek wordt onze lijst afgevinkt. Alles gebeurt nagenoeg zonder een woord met elkaar te wisselen. Je komt binnen, er wordt gebaard dat je je kleren uit mag doen, en je wordt op een bed gedirigeerd. Er wordt overal flink op geduwd en je mag weer naar het volgende kamertje. In dat kamertje wordt je met zachte hand in een stoel gezet, krijg je een thermometer in je oor, kijken ze diep in je keel en hup, naar de volgende. Weer een nieuw kamertje met een vriendelijk zwijgende mevrouw, uitkleden, een spuit gel op je buik, echo, en hup je staat weer buiten. Dan volgt een vragenlijst in wel 6 talen. Bent u wel eens geopereerd? Mijn ‘ja’ antwoord geeft een hele consternatie, want nu moet er iets ingevuld worden. Een dokter biedt uitkomst, hij weet het goede woord in het Chinees. Nadat we alle vinkjes verzameld hebben mogen we onze lijsten inleveren en naar huis.

Nog een paar dagen en dan hebben we de uitslag. Als we aan Jerry vragen waarom we het hele Nederlandse onderzoek in China moesten overdoen, merken we dat de ‘waarom-vraag’ niet gebruikelijk is in China. Voor onze werk- en verblijfsvergunning natuurlijk.

‘Zijn we dan nu klaar?’, vraag ik voor de zekerheid. Nee, nu moeten we nog de ‘show face’. ‘Show face?’ Naar het politiebureau om onze gezichten te laten zien en ons te registreren. Als dat klaar is, krijgen we het kleine roodbruine boekje waaruit blijkt dat we legaal in China wonen en werken.