De uitslag is niet goed. Lymfklierkanker. Non-Hodgkin. Woorden die ik alleen vaag wel eens heb horen noemen, zijn mijn dagelijkse werkelijkheid geworden. Diagnoses en behandeling gaan snel in Singapore. Op 10 oktober vertrek ik vanuit Surabaya voor 3 dagen van scans en onderzoeken en op 18 oktober krijg ik mijn eerste chemokuur, mijn retourvlucht heb ik voorlopig maar afgelast. Nadat mijn Indiase internist Dr M. heeft vastgesteld wat er aan de hand is, wordt ik overgedragen aan de oncoloog, de Chinese Dr F. Hij legt uitvoerig uit wat er gaat gebeuren, elke 3 weken een chemokuur, in totaal 6 tot 8 keer. Steeds een week in Singapore blijven voor het geval dat er complicaties zijn en dan twee weken naar ‘huis’. Na de zesde kuur een PET scan, en als alles schoon is, stoppen we met de kuren. Daarna zien we weer verder. De diëtiste komt langs en vertelt hoe ik moet eten tijdens de kuren, een maatschappelijk werker komt langs om met me te praten, de schoonheidsspecialiste geeft me een lijst met winkels waar ze pruiken verkopen, de verpleegster legt uit hoe een poliklinische chemokuur gegeven wordt. Ik ben te beduusd om antwoord te geven. Kanker? Weten jullie dat wel zeker? Ik voel helemaal niets.

Taco is erbij als voor het eerst het infuus ingebracht wordt. Om me heen zitten medepatiënten in comfortabele stoelen te haken, te puzzelen of naar muziek te luisteren. Ze lachen me bemoedigend toe, de veteranen. Eerst krijg ik medicijnen tegen pijn, tegen misselijkheid, tegen allergische reacties. Het zijn er bijna net zoveel als de chemo zelf. Dan is het echt zover, spuit na spuit en zak na zak worden via het infuus toegediend. Het duurt in totaal 6 uur. Ik voel niet veel als we aan het eind van de dag naar het appartement gaan dat voor ons gehuurd is. Het gebouw zit vol zakenmensen, vers aangekomen expat-families op zoek naar een huis in Singapore, en medische toeristen zoals ik. Beneden is een klein winkelcentrum met een supermarkt waar we onze boodschappen kunnen doen. Het is fijn om zelf te kunnen koken en er niet op uit te hoeven gaan. Ik kan op de bank hangen en in bed liggen zoveel ik wil.

En zo beginnen 4 onwerkelijke maanden. Na de eerste kuur waarbij mijn hele lichaam pijn doet en ik het gevoel heb dat alle kankercellen tegelijk protesteren tegen de genadeklap die ze hebben gehad, vind ik een manier om ermee om te gaan. In de eerste week na de kuur heb ik nog redelijk veel energie en kan ik op stap, in de tweede week ben ik ellendig en slap, in de derde week krabbel ik langzaam weer op, tot ik klaar ben om weer naar Singapore te reizen.

In Surabaya krijg ik in mijn derde, ‘goeie’, week regelmatig bezoek. ‘Wacht maar’, zegt een Braziliaanse vriendin die genezen is van borstkanker. ‘Je zult zien dat er ook goede dingen gaan gebeuren nu je dit is overkomen.’ En ze heeft gelijk. Ik ben nooit alleen als ik weer naar Singapore moet voor de volgende kuur. Vriendinnen uit Surabaya gaan spontaan mee, houden mijn hand vast, doen boodschappen, koken lekker en hangen met mij op de bank als ik tot niet veel meer in staat ben. Vrienden die in Singapore wonen, brengen me naar het ziekenhuis, komen met fruitmanden en bloemen, en whatsappen of ze nog iets kunnen doen. Dr F. geeft me zijn persoonlijke telefoonnummer en zegt dat ik moet bellen als ik een vraag heb. Als ik hem na een slapeloze nacht een sms’je stuur, krijg ik binnen een minuut antwoord. De pijn in mijn keel is een gevolg van de chemo, ik hoef me niet ongerust te maken. Familieleden uit Nederland nemen de lange en dure vlucht en in plaats van een retourtje Bali te boeken, komen ze naar Surabaya en/of Singapore om bij ons te zijn. Het personeel in het appartementencomplex begint me te herkennen. Iedere keer als ik er na drie weken weer ben, zeggen ze dat ik er al ‘veel beter’ uit zie dan de vorige keer. Ik geloof er niets van dat ze dat kunnen zien, maar het helpt wel. Met een glimlach ga ik naar boven, vastberaden om door te gaan.