‘Als je een Chinees was zou ik denken dat je neus- en keelkanker hebt’, zegt mijn innemende Indiase dokter die zoekt naar de oorzaak van de bult die ineens in mijn hals is verschenen. ‘Maar ik ben geen Chinees’, zeg ik terwijl ik met een schuin oog naar een boek kijk dat op zijn bureau ligt. Ik probeer de titel en de auteur te lezen. An Indian Summer van ene Von Tunzelmann. Straks even opzoeken. ‘Nee’, zegt hij peinzend. ‘Ik stuur je naar de overkant, naar KNO, dan kunnen die even kijken.’ Zijn assistente neemt me mee, ik mag doorlopen. De KNO-arts steekt een slangetje door mijn neus en zegt,’ ik zie wel zwellingen, maar verder ziet het er goed uit.’ Hij loopt met me mee terug naar Dr M. en vertelt hem zijn bevindingen. Ze concluderen dat er meer testen nodig zijn.

Die ochtend ben ik met de vlucht van 6 uur vanuit Surabaya naar Singapore gekomen. De ‘check-up vlucht’ noemen de Surabaya expats het omdat je dezelfde dag om 10 uur ’s avonds weer terugvliegt. Een hele dag heb je dan en dat is ruim genoeg voor een consult en eventuele medische tests. Zo ook vandaag, 28 september 2012: internist, bloedprikken, MRI, internist, KNO, internist.

Dr. M. stuurt me naar huis met een antibioticakuur in de hoop dat die nog wat zal uithalen en vraagt me over een week terug te komen. Ik begrijp inmiddels best dat het serieus zou kunnen zijn, maar ik wil het niet geloven, ik voel immers helemaal niets. Ik probeer het uit mijn hoofd te zetten. Wie weet helpen de antibiotica toch en ik heb een week Bali voor de boeg. Ik ga naar het jaarlijkse Writers’ Festival in Ubud, samen met Australische vrienden. Voordat het festival begint gaan we een paar dagen logeren bij andere vrienden die een huis hebben in het binnenland van Bali. Frog Villa blijkt een paradijsje. We wandelen tussen de rijstvelden en maken een Balinese crematieplechtigheid mee van een van de dorpsbewoners. Het hele dorp Nyeleket loopt uit, het lijk wordt in een witte doek gewikkeld en de heuvel opgedragen waar de crematieplechtigheid gaat plaatsvinden. Tot onze verbazing zit er iemand bovenop, de oudste zoon horen we later. Een gamelan orkest loopt erachteraan. Voor ons onbegrijpelijke rituelen volgen elkaar in een langzaam tempo op. Vrouwen in traditionele sarong en kebaya offeren schalen met voedsel. Er is wierook, er klinken belletjes en de heerlijk geurende frangipani bloem wordt tussen sierlijke vingers plechtig naar de hemel gericht. En dan is het klaar. Een enorme gasbrander wordt naar het lijk gericht, een grote steekvlam verzwelgt alles. ‘Niet kijken’, roept Toni, ‘ik zie een voet’. We lopen samen met de dorpsbewoners terug naar ons huis. Opgewekt kletsen ze en vragen ze waar we vandaan komen. Leven en dood horen bij elkaar.

Het thema van het 9^e schrijversfestival in Ubud is dit jaar ‘This Earth of Mankind’, deel 1 van het vierluik over de Nederlandse koloniale tijd van de Indonesische schrijver Pramoedya Ananta Toer. Vier dagen lang nemen we deel aan panelgesprekken van schrijvers uit de hele wereld. We gaan met ze in discussie. Ze vertellen ons over hun leven en waar ze hun inspiratie vandaan halen. Ze lezen voor uit eigen werk en maken ons nieuwsgierig. We kopen hun boeken. We hebben een literair ontbijt met Kader Abdollah die vertelt hoe hij in Nederland terecht is gekomen. We luisteren naar een poëziewedstrijd in een café met dichters die luid en met veel mimiek hun gedichten de zaal in slingeren. En alles met op de achtergrond het tropische landschap en de alomtegenwoordige tempels van Bali.

En dan is de week voorbij. De antibioticapillen zijn op en de bult is niet weg. Ik heb de gedachten aan wat me zou kunnen mankeren deze week met succes naar de achtergrond gedrongen. Maar nu ben ik weer terug in de realiteit. Ik boek een nieuwe check-up vlucht naar Singapore, alleen dit keer moet ik van Dr M. minstens 3 dagen blijven. An Indian Summer staat alvast op mijn e-reader.