De jaarlijkse regionale Supply Chain Conference was deze keer in China en tot onze grote vreugde zelfs in Guangzhou. Taco zou ruim 3 dagen aan het werk zijn, maar dat weerhield me er niet van om mee te gaan. Het is nog maar zo kort geleden dat we er gewoond hebben en het leek me heerlijk om de bekende plaatsen en onze vrienden nog eens op te zoeken. Omdat het de week erop Hemelvaart was (in Indonesië vieren ze islamitische, hindu en christelijke feestdagen), besloten we er een reis naar Beijing aan te knopen. Eén jaar in China was te kort geweest om de Noordelijke Hoofdstad (Bei Jing) te bekijken.

Onze eerste stop was Hong Kong. Koffers in de hotelkamer gegooid en zo snel mogelijk met de Star Ferry naar de andere kant van de Harbour naar ons favoriete restaurantje. Rucola, mozzarella, vers Italiaans brood en een goed glas wijn, een mens kan van simpele dingen heel gelukkig worden. Daarna nog even met 10 miljoen anderen de avond lichtshow bekijken in de Harbour en koffie drinken aan de Walk of (Chinese) Stars. De klanken die we om ons heen hoorden, konden we hier en daar ontcijferen. Wie had ooit kunnen bedenken dat Chinees ons vertrouwd in de oren zou gaan klinken.

In de trein naar Guangzhou de volgende dag zat iedereen weer lekker in zijn telefoon te blèren en op topvolume spelletjes te doen op de iPad. Bij aankomst, verdrongen de illegale taxichauffeurs zich om een duur ritje aan ons te slijten, maar hier waren we op voorbereid. Ons gedecideerde ‘bu yong’ (niet nodig) deed ze snel afdruipen, dit moesten locals zijn.

Guangzhou was veranderd, nog meer restaurants en bars, nog meer grootse gebouwen, nog meer opgeruimd en schoner. De mensen waren nog net zo leuk: meisjes met elfenjurkjes en vriendjes die trouwhartig hun damestasjes dragen, omaatjes die een dansje doen in het park en je met een tandenloze lach wenken om mee te doen, en hartverwarmende begroetingen van ex collega’s van Taco. Met mijn Chinese simkaart had ik al snel weer contact gelegd met mijn GWIC-vriendinnen. Er moest een al niet meer zo nieuw baby’tje bewonderd worden en ik mocht meteen weer meedoen aan de chique kookles in het China hotel.

Voor Beijing hadden we 7 dagen uitgetrokken. Ons hotel lag naast de Verboden Stad, die in het verlengde ligt van het Tian’anmen plein. Voordat je het plein op mag, wordt je gefouilleerd, al leek dat alleen te gelden voor Chinezen. We kochten een metrokaart waarmee we voor 2 yuan per rit de hele stad doorkonden. Dat bleek erg handig want door het tekort aan taxi’s werden ritjes van en naar populaire bestemmingen aan de hoogste bieder vergeven. Heel frustrerend als je er een hele dag lopen op hebt zitten. Een van onze eerste bestemmingen was de Grote Muur bij Mutianyu. Met een cabine scheerden we vlak boven de bomen naar de top van de muur. De mist waarmee de dag was begonnen, trok op. In een langzaam tempo om maar zo veel mogelijk in ons op te nemen, zijn we er een stuk overheen gelopen. In de verte zie je langs scherpe bergranden ongerestaureerde delen van de muur. Het is onvoorstelbaar hoe ze de stenen naar boven hebben gekregen. Op de terugweg stopten we bij de Ming graven. Op een pad naar het graf van keizer Yongle lieten we ons fotograferen bij de gebeeldhouwde olifant waar ook Mao Zedong eens gestaan heeft.

Beijing is ook een opvallend fietsvriendelijke stad. Waar Guangzhou haar best doet de fietser weg te jagen, heeft de stadsplanning van Beijing gescheiden fietsbanen aangelegd tot in de Verboden Stad. Met een gids fietsten we door oude hutongs, voor het Tian’anmenplein langs, waar we prompt weggejaagd werden toen we even stopten voor uitleg, door het Bei hai park met zijn vijvers en openbare fitnesstoestellen, en naar het Olympisch dorp met het beroemde Bird’s Nest stadion en de Water Cube. Wat een gevoel van vrijheid om door zo’n wereldstad te kunnen fietsen.

De Verboden Stad is de meest bezochte attractie van Beijing. Door de hoeveelheid toeristen die er komen, vallen we als buitenlanders niet meer op. Er wordt niet naar je gestaard, iets wat in Surabaya nog wel vaak gebeurt. Zelf betrappen we ons erop dat we onze ogen uitkijken naar de vele Chinese tourgroepen. Ze blijven angstvallig dicht bij hun gidsen die met een vlag voor ze uit lopen. Om niet alleen achter te blijven, dragen ze allemaal dezelfde kleur petjes of t-shirts. En dan is er nog de geur naar hooi en paarden en platteland die om ze heen hangt. Het ontroert ons om te zien hoe bussen vol bejaarden, volgens onze Chinese vrienden voor het eerst in hun leven, toerist in eigen land zijn.

Als laatste bezochten we het Zomerpaleis aan de buitenrand van Beijing. Met de metrokaart konden we tot aan de poort komen. De excessen van de vroegere keizersfamilies zijn nu attracties geworden. We zagen een marmeren boot die keizerin Cixi voor zichzelf liet bouwen om er gezellig thee te kunnen drinken. Een nagebouwd dorpje met winkelstraat op het landgoed moest de keizerin de gelegenheid geven te shoppen zonder dat ze zich tussen de gewone stervelingen hoefde te mengen.

Op de terugweg hadden we nog 3 dagen in Guangzhou. Behalve shoppen, tasjes voor de dames van de brouwerij in Surabaya en polo shirts voor Taco, wilden we vooral nog diegenen zien die we aan het begin van de reis gemist hadden. Het werd een grote reünie in onze vertrouwde The Paddy Field pub.