‘Mijn man is brouwer', altijd een leuke uitspraak om meeop de proppente komen alsiemand mij vraagt wat Taco voor werk doet. Veel buitenlanders die wij hier kennen, zitten in de tabaks-, teakmeubelen-, cement-, schoenen- en leerindustrie. Een brouwer is altijd een welkome aanvulling, want dat opent mogelijkheden voor brouwerijbezoek en bierfeestjes. Het is heel interessant om in een cementfabriek rond te kijken. Maar waar anders dan in een brouwerij eindigt een rondleiding in de bar met een biertje?

Nu zijn we in Surabaya iets voorzichtiger met het vertellen waarom we hier zijn. Indonesië is een streng moslimland en alcohol is geen onderdeel van het dagelijkse leven. Alleen in supermarkten wordt bier verkocht. Zelden per krat of doos, vaak per fles of blik. Wijn of sterke drank is uitsluitend in speciale winkels te krijgen tegen torenhoge prijzen vanwege importheffingen en accijns. Op Bali proberen ze op zijn minst de importheffing te ontlopen door Australische druiven te importeren en die op het eiland te vergisten. Maar in supermarkten staan de schappen voornamelijk vol met rijen non-alcoholische drankjes. Indonesiërs zijn gek op melk met smaakjes, op aanlengsiroop, op alle soorten ice tea's en ice coffee's, op vruchtensapjes en frisdranken. Alles wat maar koud en mierzoet is.

In China keken ze er niet van op als je een glaasje bier bestelde of wijn nam bij het eten, al gaven ze zelf vaak de voorkeur aan groene thee bij hun maaltijd. Onze eerste ervaring in een restaurant in Surabaya is bij de Italiaan, samen met Australische vrienden. We vragen om de wijnkaart en die hebben ze. Na enig nadenken, kiest Taco een merlot uit. ´Nee, die hebben we niet´, is het antwoord. ´Doe dan maar deze cabernet´. ´Nee, die hebben we ook niet´. ‘Welke wijnen hebben jullie dan wel?' En onze verlegen lachende serveerster wijst met haar vinger naar één plek op de kaart. Die hebben ze. Het Australische echtpaar grijnst. ‘Wij vragen tegenwoordig meteen maar wat ze hebben en kieskeurig zijn we niet meer'. Als de rekening komt, betalen we net zoveel voor die ene fles wijn als voor de rest van het eten.

Toen we vorig jaar augustus in Surabaya aankwamen, belandden we midden in de Ramadanperiode. In deze vastenmaand gaan de zeldzame slijters die er al zijn op vakantie om geen aanstoot te geven. Bars serveren dan ook liever geen alcohol. Ik verzucht tegen mijn nieuwe Finse vriendin, dat ik dat toch wel jammer vind, geen glaasje wijn meer bij het eten. ‘Oh', zegt ze, ‘daar weet ik wel wat op, kom maar mee.' En daar gaan we, samen met haar chauffeur, dwars door Surabaya. De straten worden alsmaar drukker en brommers en becak's halen ons links en rechts in. Als we niet meer verder kunnen omdat het te nauw wordt, stappen we uit en gaan te voet verder door een steeg. De steeg staat vol met warungs waar mannen in moslimdracht aan wankele tafels nasi goreng en saté ayam eten. We vallen op en worden nagekeken. Zoekend kijkt Helka rond tot ze de ingang vindt. Ik zie een kale, witte gang die uitkomt in een kantoortuin. Er liggen stapels papieren op de bureaus en op de ouderwetse typemachines wordt driftig getypt. Alles is smoezelig wit en er hangt niets aan de muur. Ik zie alleen maar mannen. We mogen aan een bureau gaan zitten. Dan komt er een lijst tevoorschijn. Drie pagina's wijn en sterke drank. Na enig nadenken kies ik twee wijnen uit. ‘Die hebben we niet'. ‘Wat heeft u wel?' ‘Die'. ‘Doe dan maar 12 van die'. Helka bestelt een doos wodka (ze is Fins, tenslotte) en na een hele stapel bankbiljetten te hebben neergeteld, het grootste biljet dat Indonesië heeft is van 100,000 Rupiah, ongeveer € 8,50, lopen we weer terug naar de auto.

‘Mogen ze het bij jou thuis afgeven?' vraagt Helka. ‘Want bij mij in het dorp worden de kofferbakken wel eens opengemaakt om te kijken of er alcohol inzit. Jij woont op een complex met meer buitenlanders, daar durven ze dat niet te doen.' Een dag later wordt alles keurig bezorgd. En zo ben ik aan ons vaste adresje gekomen. Als de voorraad op is, belt Helka naar het kantoor en de volgende dag heb ik het in huis. Het enige nadeel? De komende drie jaar drinken we Jacob's Creek Chardonnay en Two Oceans Shiraz.