3 weken zijn we nu in Indonesië, hoog tijd om ons te melden op de weblog.

Na aankomst hebben we eerst een kleine week in het super luxe Shangrila hotel gelogeerd omdat het huis van mijn voorganger helemaal leeg was. In het eerste weekend hebben we een volledige huisraad aangeschaft! In China hadden we een gemeubileerd appartement, wat hier niet gebruikelijk is (en als het er is, wil je er niet in wonen....). Van onze baas krijgen we hiervoor een toelage. Het was wel heel maf hoor; doe dat bankstel maar, en die eettafel vinden we leuk en o ja, doe die bijzettafeltjes er ook maar bij… En alles werd binnen enkele dagen bezorgd. Ondertussen zijn we ook weer op pad geweest om een definitief huis te vinden. Lia is doordeweeks nog naar een paar huizen wezen kijken en uiteindelijk hebben we gekozen voor een gezellig, vergeleken bij wat je hier ziet, klein huis. Er zit een zwembadje met terras bij en ook een tuintje aan de andere kant. Bij het complex hoort een clubhuis met een fantastisch zwembad en grote fitnessruimte. Vandaag zijn we er voor het eerst wezen zwemmen hoewel we er nog niet wonen; dat gaat per 1 oktober gebeuren.

Inmiddels wonen we dus in ons tijdelijke huis, met personeel. Je denkt eerst: dat is luxe zeg en dat is deels waar. Maar het is ook heel erg wennen en tot nu toe is de balans voor ons negatief. Het geeft namelijk ook veel gedoe en je levert privacy in. Toch kun je in dit land lastig zonder personeel omdat er van alles geregeld moet worden.

Wij hebben 2 dames waarvan er een een fantastische kok is. Zij kookt niet alleen voor ons maar ook voor de tweede chauffeur (o ja, we hebben ook nog even een auto gekocht omdat de brouwerij te ver weg is zodat de chauffeur van mij niet terug kan komen voor Lia), de bewakers (wij hebben 24 uurs-bewaking bij het huis), de tuinman en andere voorbijgangers. De andere dame zorgt voor schoonmaken en de was.

Als je nu denkt, dat is leuk voor Lia, dan klopt het niet. Dat de was gedaan wordt (inclusief strijken) is natuurlijk heerlijk. Maar het is voor haar lastig op gang komen hier. Het is alsof je in een huis woont wat niet van jou is. En het expat leven moet na de zomer nog op gang komen. Ze heeft afgelopen week de eerste contacten gelegd. Verder is het best stil; ik ben lange dagen weg en een rondje lopen of fietsen kan hier niet. Alles moet met de auto.

Surabaya is gewoon een vieze bende! Er is vrijwel niets moois te vinden, op een paar koloniale gebouwen na. Uren lopen en je verbazen over alles wat je ziet, zoals in Guangzhou, kan hier niet. Er zijn geen trottoirs en de veel te kleine wegen zijn overvol met auto’s en vooral brommers.

Afgelopen weekend (en op de Onafhankelijkheidsdag) hebben we de omgeving van Surabaya verkend. Is wel aardig maar niet bijzonder. Op weekendje-weg afstand zijn wel bijzondere plekken, zoals de Bromo vulkaan. Gaan we zeker doen!

Ik vertrek om 6.00 uur naar mijn werk; ik ontbijt in de auto: fruit wat de avond te voren is klaar gemaakt en yoghurt met muesli. De rit duurt 1 uur 15’, een heel stuk dus. Ik probeer de tijd nuttig te besteden door wat te lezen wat niet meevalt in het chaotische verkeer.

Het werk is ontzettend leuk! De meeste elementen heb ik meegemaakt in vorige functies maar nu ik de bedrijfsleider ben, komt alles bij elkaar in 1 functie. En omdat de brouwerij ver weg ligt van het hoofdkantoor ben ik gewoon de baas; en dat is best lekker! Het management team is een supergaaf team. Mijn voorganger heeft een goede klus gedaan. 3 jaar geleden lag de boel op z’n gat na een fraudezaak. Nu loopt alles weer op rolletjes. Waar hij vooral bezig is geweest met het opzetten van een nieuw team (“change management”) en wegwerken van achterstallig onderhoud, moet ik wat meer de nadruk gaan leggen op technologie, energieverbruik (milieu) en veiligheid. Ook orde/netheid kan beter. Voor mij een nieuwe tak van sport is de logistiek. Daar heb ik nooit mee te maken gehad en die is in Indonesië, een gigantisch groot land met duizenden eilanden en een slechte infrastructuur, erg ingewikkeld. Bovendien is dit bij uitstek het werkveld van Alibaba en de 40 rovers….. Ik moet ook gewoon op de winkel passen.

Wat voor mij wennen is, is dat ik hier echt de baas ben en dat Indonesiërs ook een baas willen hebben. Ik heb gemerkt dat Chinezen het prettig vinden als je wat Nederlands egalitair bent maar dat is hier echt anders. Het was me verteld en het klopt.

Tussen 5 en 5.30 ga ik op weg naar huis. De rit duurt dan tegen de 1 ½ uur. Ik doe een tukkie (dan val ik niet in slaap op de bank…), schrijf wat dingen op voor de volgende dag en maak m’n hoofd leeg. Dit is belangrijk want als ik thuis kom, heeft Lia veel met mij af te stemmen. Als je dan nog met je hoofd op de brouwerij zou zijn, ga je geïrriteerd reageren en dat zou heel erg oneerlijk zijn.

Want hoewel ik bepaald geen rustig baantje heb, is het voor Lia echt veel moeilijker dan voor mij. Ik kom terecht in een structuur, in een omgeving die ik ken en ik weet wat ik moet doen. Zij begint helemaal opnieuw, in een vreemde omgeving, waar zeniemand kent. Maar Lia is gewoon geweldig. De afgelopen week heeft ze de eerste mensen ontmoet en komende week zijn al zeker 2 dagen gevuld met activiteiten. Die zullen haar vast inspiratie geven om weer te gaan schrijven!