‘Als jullie in China wonen, komen we langs!’ Hoe vaak werd dat niet tegen ons gezegd in de weken voor ons vertrek uit Nederland? Maar ja, China is ver en China is vreemd en we waren benieuwd wie er het eerst de daad bij het woord zou voegen. Eind oktober kwam het bericht van Taco’s zussen, Yvette en Marit. ‘We komen hoor! We vliegen naar Hong Kong en blijven een week bij jullie.’ Vrijdag 14 januari komen ze aan, na de kerst- en nieuwjaarsdrukte in Nederland en vóór de hectiek van de belangrijkste Chinese feestdag, Chinees Nieuwjaar, op 3 februari.

Terwijl ik lijstjes maak van de dingen die we kunnen doen, bedenk ik ook enigszins ongerust of ze het allemaal wel leuk zullen vinden. China is zo anders. Shoppen kan er veel en goedkoop maar wel in tientallen markthallen van soms negen verdiepingen met honderden kleine winkeltjes waar kleren, schoenen en handtassen tot aan het plafond opgestapeld liggen, je zoekt je suf. En vind je eindelijk iets in deze chaos, dan is het vaak alleen te krijgen in XXS, de standaardmaat van Chinese meisjes. Ga je de stad in zonder kaart of taxiboekje dan verdwaal je hopeloos en geen taxichauffeur die je begrijpt als je of in het Engels of in je pasgeleerde Chinees probeert uit te leggen waar je woont. En vooral, het is druk, het is overal en altijd ongelooflijk druk.

We hebben afgesproken bij Bishop Lei, ons vaste hotel op Hong Kong Island. Het is fris maar heerlijk zonnig. We nemen meteen een taxi naar The Peak om ons te vergapen aan het uitzicht over Hong Kong. Weer beneden zoeken we in de smalle steile straatjes naar een restaurant en vinden een Thai waar we heerlijk eten. De volgende dag maken we een wandeling door een oude wijk met winkeltjes vol gedroogde vissen en paddenstoelen, en markten waar de vissen en dieren verser dan vers, net geslacht, verkocht worden. Daarna nemen we de Star Ferry naar het vasteland en lopen we langs de boulevard. We kijken vanaf een rondvaartboot naar de futuristische lichtshow in de haven. Op de terugweg naar het hotel nemen we nog een drankje tussen de yuppen die zich op straat hebben verzameld in de uitgaanswijk Soho. De contrasten tussen oud en nieuw kunnen niet groter zijn. De volgende dag nemen we de trein naar Guangzhou.

We hebben een druk programma opgesteld. We gaan de markthallen in en kopen horloges, tasjes, nagellak en sieraden. We bezoeken een Chinese apotheek voor een middeltje tegen de hoest en we gaan weg met een onduidelijk drankje en een doos pillen en het dringende advies om geen kip of vis te eten tijdens het innemen ervan. We gaan lunchen met onze twee juffen Chinees in een restaurant dat we eerst niet kunnen vinden. Op straat zoeken we iemand die we mijn telefoon in handen kunnen duwen om de instructies van het restaurant op te volgen. Het lukt bij een vriendelijk meisje dat met ons meeloopt. Bij de ingang staan aquaria vol vissen, aal en schildpadden waar we gelukkig niet uit hoeven te kiezen want we gaan dim sum eten, Chinese deeghapjes. We gaan de trap op en worden door het personeel in koor welkom geheten. Even schrikken ze van deze groep buitenlanders, maar als blijkt dat we gereserveerd hebben, gaat iemand ons voor. Het restaurant is groot. Alle ronde tafels zijn bezet met Chinese families. Wij hebben met ons gezelschap een eigen eetkamer, gebruikelijk in China maar ook jammer omdat we zo niet kunnen zien wat er in het restaurant allemaal gebeurt. Juf Ann heeft het personeel voorbereid op ons bezoek en, volstrekt overbodig, gezegd dat ze extra hun best moeten doen. In het weekend leren Marit en Yvette mah jong spelen onder in de kelders van een restaurant annex massagecentrum. Ze moeten de instructies hardop herhalen: tiao, bing, wan, de namen van de stenen. Na afloop van het spel worden de stenen in een gat in de tafel geduwd en volgens een ingenieus systeem geschud en in nette stapeltjes door een gleuf weer omhoog gebracht. Als snack krijgen we kippenklauwtjes geserveerd. Eén dag gaan we naar het platteland, naar het natuurgebied Dhingu Shan vlakbij het stadje (4 miljoen inwoners) Zhaoqing. Chauffeur Lam rijdt ons erheen en loopt de hele dag met ons mee. Hij moet lachen omdat we overal foto’s van nemen. Zelf neemt hij zo mogelijk nog meer foto’s, vooral van ons. Vast om thuis te laten zien. Die gekke buitenlanders. Er zijn geen toeristen. Als we boven op de berg aankomen, krijgen we medelijden met de verkopers die niets te doen hebben en laten ons in keizerlijke pakken hijsen. De kleren gaan niet dicht en zijn te kort, onze wandelschoenen steken er onelegant onderuit. Voor de lunch gaan we naar het Boeddhistische restaurant onder de tempel. Boeddhisten zijn vegetariërs. Helaas betekent dat in China dat het eten wel zo veel mogelijk op vlees moet lijken. De gerechten zijn glibberig en smakeloos. Chauffeur Lam schuift alles onverstoord naar binnen. Ik vraag of hij het lekker vindt. ‘Bu xihuan’, zegt hij. Niet lekker. Duidelijker kan het niet.

Het is een feest om China opnieuw te zien door de ogen van onze (schoon)zusjes. Wij kijken er al niet meer van op als er mannetjes rechts of links van ons lopen te rochelen en te spugen. Wij dringen net zo hard voor als de Chinezen omdat je anders nooit aan de beurt komt. We steken over als het licht rood is omdat automobilisten zich toch niets van de verkeersregels aantrekken, dus wij ook niet. Maar wat ze vooral opvalt, is hoe leuk de Chinezen zijn. Hoe alleraardigst en vriendelijk en voorkomend. Hoe schoon het is op straat. Hoe hard en lang er gewerkt wordt. Hoe modern Guangzhou is met zijn wolkenkrabbers, luxe warenhuizen en auto’s, wijde boulevards, metrotrein en futuristische centrumplein. Kortom, hoe anders China is dan ze hadden gedacht en hoe bijzonder het is om dat een keer mee te maken.