Terwijl Taco volledig in beslag wordt genomen door bier en alles wat daar mee te maken heeft, breng ik de dagen heel anders door. Al heel snel nadat we in juli in Guangzhou aankwamen, word ik lid van de GWIC, de Guangzhou Women’s International Club, bedoeld om sociale en culturele activiteiten op te zetten voor en door buitenlandse vrouwen.

Mijn eerste koffieochtend voor nieuwkomers is in het China Hotel. Veel te vroeg kom ik binnen, geen idee waar ik moet zijn. Het personeel ziet het al aan me: ‘GWIC ladies’ coffee that way’. Ik ben zo vroeg dat er nog niemand aan de ontvangsttafel zit. De koffie wordt gehouden in een bar met rode zitjes en ik zie een uitgebreid buffet klaarstaan met broodjes, fruit, noodles, rijst, cakejes, muesli en omelet op bestelling. Ik pak een kopje thee en ga in een van de zitjes zitten met zicht op de deur. Langzaam komen er meer dames binnendruppelen. De eerste die bij me komt zitten is Virginia, uit Argentinië blijkt al snel, bijna een jaar in Guangzhou maar al veel langer in China, man is diplomaat. Maggie uit Australië komt erbij, man zit in het onderwijs. Jette uit Denemarken, man zit in de tassen. Marie-Claire uit Zwitserland, man is consul en Svetlana uit Servië, zit zelf in de handel. Binnen een paar minuten heb ik een rood hoofd en tuitende oren van het praten. Onze voertaal is Engels en we willen alles van elkaar weten. Geen voorzichtige beleefdheden, geen koetjes en kalfjes, maar recht op ons doel af. Hoe lang ben je hier al? Waar woon je? Spreek je Chinees? Weet je de weg al? Hoe vind je het in China? Wat doe je de hele dag? Wat doet je man in Guangzhou? Want ja, het is nu eenmaal zo, de meeste van ons zijn met onze mannen meegekomen. Er is meteen grote hilariteit als Marie-Claire haar visitekaartje tevoorschijn haalt waarop staat: ‘Marie-Claire, spouse of…’. We besluiten dat het toch beter voor onze eigenwaarde is als we onze eigen visitekaartjes laten maken, ook al oefenen veel van ons hun beroep (tijdelijk) niet uit. Als we ervaringen met elkaar uitgewisseld hebben, komen de agenda’s tevoorschijn en maken we onze eerste afspraken. Met Jette ga ik een dagje op stap, Guangzhou verkennen. Als Virginia er achter komt dat ik Spaans spreek, sleept ze me mee naar de Spaanse hoek en stelt me voor. Twee minuten later sta ik, ondanks protesten dat ik geen echte ‘latina’ ben, op de ‘Spaanse’ activiteitenlijst. Svetlana is goed in afdingen en belooft ons een keer mee te nemen naar de parelmarkt.

Intussen is de bar volgelopen met vrouwen. Er zijn mensen die al acht jaar in Guangzhou wonen, maar ook nieuwkomers zoals ik die er nog maar een paar weken zijn. Als ik me ga inschrijven bij de tafel waar nu een lange rij staat, krijg ik een hele lijst met nog meer activiteiten aangereikt. Er zijn koffieochtenden en theemiddagen, er is een kookclub, een schilderclub, je kunt samen sporten, er is vrijwilligerswerk, er zijn feestjes en dagjes uit en er is een website waar je alles op kunt vinden en contact kunt leggen. Ik besluit me voor zoveel mogelijk in te schrijven en op alle aanbiedingen om samen ergens heen te gaan ‘ja’ te zeggen. Dan merk ik vanzelf waar ik het meeste plezier aan beleef.

Het is nu 5 maanden later. GWIC zorgt ervoor dat ik me in China thuis voel. De gesprekken met vrouwen uit alle delen van de wereld zijn een feest van herkenning, elk van ons is op zoek naar hetzelfde: Hoe bouw ik een zinvol leven op in een totaal nieuwe omgeving? En die eerste koffieochtend heb ik het antwoord gevonden: Samen met mijn ‘xin pengyou’, mijn nieuwe vriendinnen.