’s Middags gaat de telefoon, het is Taco. ‘Is het goed als ik vanavond 3 Chinese collega’s mee naar huis neem? En kunnen ze dan blijven eten? We gaan naar een brouwerij in de buurt en dan zijn we vlakbij. Het lijkt me zo’n mooie kans om ze iets van ons leven te laten zien’. Ik ben helemaal van mijn stuk gebracht. ‘Ja maar, die mensen eten beesten’, roep ik zenuwachtig, ‘en niet zomaar beesten, hele beesten met alles er nog op en nog aan, en ik kook vegetarisch! Dat kan helemaal niet.’ Maar natuurlijk zeg ik toch ja. De hele middag peins ik me suf wat ik zal maken. Als ik Joke spreek die hier woont en getrouwd is met een Chinese Nederlander, stelt ze me gerust. ‘Jij moet toch ook van alles eten als je bij hun bent, dan pas je je toch ook aan? Andersom is het precies hetzelfde, gewoon koken wat je gewend bent.’ En ze heeft gelijk, met of zonder vlees, wat ik ook op tafel zet, vreemd blijft het toch voor ze.

In de supermarkt koop ik pasta, crème fraîche, gemengde paddestoelen, groene asperges, broccoli, sla, kerstomaatjes en fruit. Ik maak een salade vooraf, gevolgd door pasta met paddestoelensaus, gestoomde broccoli en geroosterde groene asperges in balsamicoazijn. Het toetje wordt fruit in stukjes. Ik koop een klein soort watermeloen, dragon fruit, papaja en mango. Over het fruit maak ik me geen zorgen, daar wordt een Chinees maal ook vaak mee afgesloten. Ze zijn bovendien trots op alle soorten die hier geteeld worden, dus dat is alvast een mooi gespreksonderwerp. Ik besteed de rest van de middag aan de voorbereidingen. Als ik de tafel dek, leg ik voor de zekerheid naast de messen en vorken toch nog een paar eetstokjes bij ieder bord.

Om half acht gaat de deurbel. Onwennig komen ze binnen, 2 heren, 1 dame en Taco. Ze vragen of ze hun schoenen moeten uit doen, nee dat is niet nodig. We laten ze ons appartement zien, ze blijven lang op het balkon waar we een prachtig uitzicht richting Parelrivier hebben, zeker nu er geoefend wordt voor de opening van de Asian Games. Er varen kleurig verlichte boten voorbij, er is een lasershow en op de oever worden voorstellingen van de verschillende sporten geprojecteerd. Ze zuchten dat zo’n appartement als dat van ons voor de gewone Chinees niet is weggelegd. We gaan aan tafel en ik serveer de sla. ‘That is very healthy’ is het commentaar van mijn gasten. Een van hen wil bier en de andere twee een glaasje water. Ik zie ze meteen naar hun eetstokjes grijpen. We praten over hun werk op de brouwerij, over onze Chinese les, over de spelregels van mah jong en over het eten van dim sum, Chinese hapjes.

De pasta en de witte wijn komen op tafel. Ja, ze willen allemaal wel een glaasje. En dan komt het gespreksonderwerp op hoe moeilijk het voor ze is om ver van hun familie te leven vanwege de hukou, het Chinese woon- en werkvergunningenstelsel voor de eigen bevolking. Slechts één van Taco’s collega’s heeft zijn vrouw en kind bij zich, de andere twee moeten tot 9 uur met de bus reizen om ze te zien, en dat kan maar een enkele keer per jaar. Allebei hebben ze één kind, de één een zoon, de ander een dochter.

Aan het eind van de maaltijd zijn alle borden leeg. Voor mij een teken dat ze het lekker vonden, in de Chinese beleving misschien een teken dat er niet genoeg was. Maar ik denk het eigenlijk niet. We bellen onze chauffeur Lam dat ze naar huis gebracht kunnen worden. De volgende dag komt Taco ze op de brouwerij tegen en er wordt met geen woord gerept over het etentje. Maar aan hele kleine signalen merkt hij dat er iets veranderd is, ze lopen ineens vaker bij hem binnen en één van hen komt vertellen dat ze binnenkort haar dochter van 11 voor het eerst in 5 maanden weer zal zien.

We hebben met ons etentje één steentje van de Chinese muur losgewrikt.