Onze Chinese Juf Ann woont naast Ikea, zodat wij daar regelmatig komen. Ikea heeft net zoals bij ons allemaal voorbeeldkamers om ideeën op te doen, de stoelen en banken uit te proberen, en de maten op te meten. De Chinezen hebben het anders opgevat. Met hele families gaan ze naar Ikea, kiezen een leuke kamer uit en gaan daar gezellig zitten. Boekje erbij, computerspelletje, lekkere airco, wat wil je nog meer? Op een doordeweekse avond zijn alle kamers bezet. En dan de slaapkamers en bedden. Chinezen kunnen echt overal slapen, we zien ze op bakfietsen liggen, in voetgangersviaducten, op matjes op straat, het klimaat is er afmattend genoeg voor. Maar waar kun je het aller-, allerlekkerste een kort dutje doen? Bij Ikea! Soms ligt de hele familie, met de kinderen ertussenin, op bed. En zoals waarschijnlijk bij alle Ikea’s in de wereld, kom je aan het einde van de showroom bij het restaurant terecht. Zo ook in Guangzhou. Het zit er bomvol, allemaal aan de Zweedse gehaktballetjes, met mes en vork!

Men had ons gewaarschuwd dat de politie een keer langs komt als alle papieren in orde zijn. Vorige weekend zijn de laatste formaliteiten geregeld en zijn we aangemeld bij het politiebureau bij ons in de buurt. We waren hier niet helemaal gerust op. In Nederland geldt “de politie is je beste vriend” maar gaat dit ook op voor de Chinese politie? Dus deze week iedere dag het boek wat ik aan het lezen ben over voorzitter M., wat heel erg verboden is in dit land, uit het zicht gelegd, nog even gecontroleerd waar het kaartje van de Nederlandse consul ligt en bedacht wat ik zal zeggen als…

Op donderdagavond tegen 9 uur wordt er op de deur geklopt. Twee dames in uniform die een paar woordjes Engels spreken en onze paspoorten en werkvergunning willen zien. Natuurlijk mag dat. Als we eerst mogen weten wie zij eigenlijk zijn? Meteen krijgen we een legitimatiebewijs te zien en een kaartje met Franse uitleg waaruit blijkt dat ze van de wijkpolitie zijn. Onze papieren lijken allemaal in orde. Mijn visitekaartje willen ze ook heel graag hebben; ja, allebei willen ze er wel een. Chinezen zijn gek op visitekaartjes. We doen ons best een aantal zinnetjes in het Chinees te zeggen, waar ze erg om moeten giechelen. Als mijn ogen richting schoenen gaan, zie ik onder hun stevige politiebroeken twee paar elegante schoentjes met hoge hakken en kanten sokjes. We krijgen een rapport in het Chinees, met veel stempels en handtekeningen. De volgende ochtend in de auto is het eerste wat ik aan mijn Chinese collega vraag, “en, staat hier nu dat we legaal in China wonen?’’ “Nee, hoor,” zegt hij droog, “er staat dat de eigenaar verplicht is belasting te betalen over de huur die hij ontvangt, en of jullie dat even door willen geven.’’